lunes, 17 de septiembre de 2012

Manos maravillosas, fue hermoso vivir

No pudo ser… fue el año más duro y más hermoso de nuestra vida. Es una situación difícil de explicar ¿como puede ser hermoso vivir cuando ya sabes que te queda poco tiempo? Precisamente por eso, porque ya lo sabes y entonces empiezan a sucederte cosas sencillas que hacen grande tu vida. Notas mucho más el cariño de la familia y los amigos, eres feliz con la vida simple, cotidiana, una mirada y una mano significan mucho y dicen mucho, una puesta de sol, una noche de luna y estrellas, y… los médicos ese equipo maravilloso que tanto le ayudó. Quiero recordar a Antonio feliz, bailando allá en su estrella, una estrella como la que él talló en este banco hecho y firmado por él.

11 comentarios:

abuelacris dijo...

Antonio falleció el nueve de agosto. El equipo medico que le atendió durante todo este año le hizo posible una calidad de vida bastante buena. Yo tenía mucho miedo al final, pero todo fue tranquilo y en paz, dormido, se fue.
Abuela Cris

Anónimo dijo...

hola, acabo de descubrir tu blog buscando camelias, me ha dejo afectada comenzar a leerte, cuanta belleza, cuanta, cuanta ternura y cuanta gratitud, te mando un abrazo en este tiempo duro que describes, intentare seguirte(soy un poco desastre con esto del ordenador) un abrazo fuerte
Carmen b. sanchez

Cuspedepita dijo...

Ai, amiga, ¡ cantas veces pensei en vos nestes días desde que lin o anterior post!. ¿Que podo dicirche?
Nada agás que teñas moito ánimo, que gardes como o maior tesouro esas cousas, como ese fermoso banco, que el vos deixou, e que sempre o lembres con ese bo humor que amosa no vídeo.
Unha aperta moi grande con todo o meu agarimo para ti e todos os teus.

mamiago dijo...

Yo también vi ese vídeo de nuevo y es verdad, ese es el recuerdo que quiero tener. Un beso mami.

paideleo dijo...

Grazas por repetir ese vídeo.
Antonio era alegre e así quero lembralo sempre.
Unha aperta.

Peke dijo...

Antonio morreu o mesmo día cá nai de B; coma el, foise durmindo. Unha aperta moi grande para ti e os teus. Bicos.

Anónimo dijo...

Sólo conocía a Antonio de haber entrado algunas veces en la joyería. Siempre encontré allí una sonrisa y una palabra amable. Estoy segura de que ha dejado un buen recuerdo en todos los que cruzaron su vida.
Un enorme abrazo.

Raquel dijo...

Te quiero tía, y al tío también...espero que le llegue hasta su estrella. Gracias por todo

micael dijo...

Um grande abraço para si.
E moito ánimo.

Elvira Carvalho dijo...

Minha querida Cris. Como tenho andado um bocado afastada dos blogues por motivos vários entre os quais a saúde, só hoje Tomei conhecimento da partida do António.
Não tenho muito jeito para lidar com as palavras em alturas destas, talvez porque saiba que elas não conseguem amortecer a dor e a saudade que sentimos. Assim sendo deixo um abraço e em jeito de oração um poema.


Poema do amigo morto

Quem morreu, não foi ele.
Foram as coisas, que deixaram
de ser vistas pelos seus olhos.
Quem morreu, não foi ele.
Foram os objetos que a sua
mão deixou de tocar...
(...)
Não foi o sangue que lhe parou
de fluir, nas veias:
foi, antes, o vinho que ficou imóvel,
na garrafa.
Não é ele o defunto,
é o mundo
que morreu nos seus cinco sentidos.
É o sol,
o grande sol pendido
que ainda lhe ilumina o rosto.
É a rosa,
a rosa quente que já esfria,
no corpo onde, a todo momento,
abria e fechava a corola...

Cassiano Ricardo

Merce dijo...

Vaya... no sabia...

un fuerte, fuerte, muy fuerte abrazo!!!